Ανακαλύπτοντας το Καφενείο στον Πειραιά
Ήταν ένα ήσυχο κυριακάτικο πρωινό στον Πειραιά, το είδος της ημέρας που ο αέρας ήταν βαρύς με την υπόσχεση ιστοριών που περίμεναν να αποκαλυφθούν. Δεν είχα κανέναν προορισμό στο μυαλό μου καθώς περιπλανιόμουν στα στενά δρομάκια κοντά στο σιδηροδρομικό σταθμό, προσπαθώντας να αφήσω την πόλη να μου αποκαλυφθεί στον δικό της χρόνο. Τότε, εντελώς τυχαία, έπεσα πάνω στο καφενείο Θεόκλητος — ένα μικρό, ανεπιτήδευτο μέρος που, με την πρώτη ματιά, έμοιαζε να συνδυάζεται με το φόντο της πολύβουης υπαίθριας αγοράς που το περιέβαλλε.
Το καφέ ήταν εύκολο να το προσπεράσεις, κρυμμένο καθώς ήταν ανάμεσα στους πάγκους των πωλητών που πουλούσαν τα πάντα, από παλιά ρούχα μέχρι μεταχειρισμένα κινητά τηλέφωνα. Αυτό δεν ήταν το είδος της αγοράς που προσέλκυε τουρίστες. Ήταν για τους Πειραιώτες, εκείνους που αναζητούσαν ένα παζάρι ή ίσως απλώς μια στιγμιαία απόσπαση της προσοχής από την καθημερινότητά τους. Το χάος της αγοράς ήταν μια έντονη αντίθεση με την ήρεμη γοητεία του Θεόκλητου, και κάτι από το καφέ με τράβηξε μέσα, αναγκάζοντάς με να μπω μέσα.
Μπαίνοντας σε έναν άλλο κόσμο
Διασχίζοντας το κατώφλι του Θεόκλητου ένιωθε σαν να μπαίνεις σε έναν άλλο κόσμο — έναν κόσμο όπου ο χρόνος κυλούσε πιο αργά και η φασαρία του δρόμου έσβηνε στο φόντο. Το καφενείο ήταν στενό και οικείο, με λίγα μόνο τραπέζια συγκεντρωμένα μεταξύ τους, οι επιφάνειές τους φθαρμένες λείες από τα χρόνια χρήσης. Οι θαμώνες, κυρίως τακτικοί, χαιρετούσαν ο ένας τον άλλον, μιλούσαν, μοιράζονταν πιάτα με μεζέ – ελιές, ψητό χταπόδι, φέτα – πάνω από ποτήρια ούζο, μπύρα και κρασί από το βαρέλι.
Βρήκα ένα τραπεζάκι κοντά στο πίσω μέρος και παρήγγειλα μια παγωμένη μπύρα, αποφασισμένος να μείνω και να παρατηρήσω τη ζωή του χώρου. Η ατμόσφαιρα ήταν χαλαρή, ωστόσο υπήρχε ένα υπόγειο ρεύμα προσμονής σαν όλοι να περίμεναν κάτι —ή κάποιον— να φτάσει.
Η άφιξη του Τεό
Δεν άργησε να έρθει κάποιος. Ο Τεό, ο ανεπίσημος διασκεδαστής του καφέ, μπήκε μέσα κρατώντας ένα μικρό ηχείο-ενισχυτή και μια τσάντα γεμάτη με μικρόφωνα. Κινήθηκε με την ευκολία κάποιου που το είχε κάνει χίλιες φορές πριν, στήνοντας τον εξοπλισμό του ενώ αντάλλασσε πειράγματα και χαιρετισμούς με τους θαμώνες. Η παρουσία του φαινόταν να γεμίζει το δωμάτιο, μετατρέποντάς το από ένα ήσυχο καταφύγιο σε ένα ζωντανό μέρος συγκέντρωσης.
Η εγκατάσταση του Τεό ήταν απλή—μια μονάδα flash USB φορτωμένη με κομμάτια καραόκε, έναν ενισχυτή και ένα μικρόφωνο. Αλλά ήταν το μόνο που χρειαζόταν για να ζωντανέψει το δωμάτιο. Μόλις άρχισε να τραγουδάει, το καφενείο ξέσπασε σε χειροκροτήματα, οι θαμώνες τον επευφημούσαν με φωνές «Μπράβο, Τεό!» Αυτό ήταν ένα εβδομαδιαίο τελετουργικό, κάτι που οι τακτικοί θαμώνες περίμεναν με ανυπομονησία, ένα αποκορύφωμα στην κατά τα άλλα καθημερινή ζωή τους.
Αποτύπωση στιγμών σε ασπρόμαυρο
Καθώς η μουσική γέμιζε τον αέρα, έβγαλα τη φωτογραφική μηχανή μου, ενστικτωδώς για να απαθανατίσω την ουσία της στιγμής. Η ασπρόμαυρη φωτογραφία ήταν πάντα το μέσο της επιλογής μου και ο Θεόκλητος μου φαινόταν απόλυτα κατάλληλος. Η έλλειψη χρώματος μου επέτρεψε να εστιάσω στις λεπτομέρειες—τον τρόπο που το φως διέσχιζε τον καπνό στον αέρα, το γέλιο που χαράχτηκε στα πρόσωπα των θαμώνων και τη φθαρμένη υφή των ξύλινων τραπεζιών.
Ξεκίνησα φωτογραφίζοντας τον Τεό, με το πρόσωπό του μία μελέτη καθώς τραγουδούσε. Τα χέρια του, τραχιά και σκληρά, έπιασαν το μικρόφωνο με μια οικειότητα που μιλούσε για αμέτρητα κυριακάτικα απογεύματα που πέρασαν σε αυτό ακριβώς το σημείο. Η φωνή του ήταν πλούσια και γεμάτη συναισθήματα, κάθε νότα κουβαλούσε μαζί της μια ιστορία, μια ανάμνηση, μια κοινή εμπειρία. Σε όλη την αίθουσα, μια ομάδα φίλων έλεγαν «γεια μας» μεταξύ τους, με τα ποτήρια τους να τραβούν το φως καθώς τσούγκριζαν.
Μια Φευγαλέα Στιγμή Χαράς
Καθώς περνούσε το απόγευμα, η διάθεση στο καφενείο άλλαξε. Ο Τεό έδωσε το μικρόφωνο σε έναν θαμώνα που άρχισε ντροπαλά να τραγουδάει, με τη φωνή του να είναι ασταθής στην αρχή, αλλά να δυναμώνει με κάθε στίχο. Το καφενείο γέμισε χειροκροτήματα και γέλια, ενώ οι θαμώνες ενθαρρύνουν ο ένας τον άλλον να συμμετάσχουν στη διασκέδαση. Σύντομα, ο χορός ξέσπασε και ο χώρος μετατράπηκε σε μία αυτοσχέδια πίστα όπου όλοι ήταν ευπρόσδεκτοι.
Υπήρχε κάτι όμορφα ανεπιτήδευτο σε όλη τη σκηνή. Δεν είχε σημασία αν μπορούσες να τραγουδήσεις καλά ή να χορέψεις με χάρη. Αυτό που είχε σημασία ήταν η κοινή εμπειρία και η αίσθηση της συντροφικότητας. Ωστόσο, κάτω από τη χαρά, υπήρχε ένα λεπτό ρεύμα μελαγχολίας, λες και όλοι ήξεραν ότι αυτή η στιγμή ήταν φευγαλέα, κάτι που έπρεπε να χορτάσουμε ακριβώς επειδή δεν μπορούσε να διαρκέσει.
Θεόκλητος: Ένα Μέρος Αξέχαστο
Καθώς ο ήλιος έπεφτε πιο κάτω στον ουρανό, το καφενείο άρχισε να αδειάζει. Ο Τεό μάζεψε τον εξοπλισμό του, ανταλλάσσοντας αποχαιρετισμούς με τους υπόλοιπους θαμώνες. Τελείωσα την μπύρα μου και έμεινα για λίγο ακόμα, σκεπτόμενος τη μέρα. Οι φωτογραφίες που είχα τραβήξει ήταν κάτι περισσότερο από εικόνες. ήταν μια καταγραφή του πνεύματος του Θεόκλητου, ενός χώρου που έσφυζε από ζωή, έστω και για λίγες ώρες κάθε εβδομάδα.
Βγαίνοντας και πάλι έξω, ο θόρυβος της υπαίθριας αγοράς επέστρεψε, αλλά κουβαλούσα μαζί μου την ήσυχη γοητεία του Θεόκλητου. Ήταν ένα μέρος που είχα βρει τυχαία, αλλά ένα μέρος που θα το θυμόμουν πολύ καιρό αφότου είχα φύγει από τον Πειραιά—μια υπενθύμιση ότι μερικές φορές οι πιο αξέχαστες εμπειρίες έρχονται όταν δεν τις ψάχνεις καθόλου.
Διακοσμήστε το Χώρο σας με Καταξιωμένη Ασπρόμαυρη Φωτογραφία
Περιηγηθείτε στο κατάστημά μου για να βρείτε τις βραβευμένες και δημοσιευμένες ασπρόμαυρες φωτογραφίες μου και να αναβαθμίσετε τον χώρο σας. Θα υποστηρίξετε την εθνογραφική μου δουλειά την ίδια στιγμή που προσθέτετε ομορφιά στους τοίχους σας.
++
Comments